Wat een doetjes heb je toch op de wereld! Mensen durven niet of janken bij ieder schrammetje.
Met zijn drieën kijken we naar de vakantiefoto’s van dit jaar en we realiseren ons wat een stoer gezin we zijn. Met een step de berg af! We denken terug aan dat jongetje van zeker tien, die niet durfde. Wat een mietje. Kwamen wij al voor de derde keer naar beneden suizen, stond hij nog halverwege de berg te grienen dat het eng was. Zelfs mijn zoon van zeven durfde de moeilijkste en gevaarlijkste route.
En dan dat slingeren over het ravijn. Op aanraden van SIRE dat jongens jongens moeten zijn, hebben we dat uiteraard zonder extra beveiliging gedaan. Fluitje van een cent. En die andere mensen maar moeilijk doen, met extra zekeringen en helmpjes. Daar kweek je toch slappelingen mee.
Het laatste weekend van de vakantie nog gaan waterskiën. Wel honderd keer zijn we gevallen. Maar hoor je ons daarover klagen? Welnee, gewoon naar de kant zwemmen en nogmaals wagen. Nee, neem dan die tuthola van een volwassen vrouw die na twee meter plat op haar rug viel. Ze wilde het niet eens nog een keer proberen. Wat een softie! En dat jongetje dan, waarbij zijn wakeboard onder hem uitschiet en het tegen zijn kaak krijgt. Ging toch verdorie staan krijsen als een kleuter van drie!
Samen lachen we om onze herinneringen terwijl ik op sta om in de keuken koffie te gaan halen. Als ik me omdraai is daar plots de woonkamerdeur. Hoe kan dat nou? Normaal staat hij open of is hij dicht, maar nooit half open. Te laat realiseer ik het naderend onheil. De ramp is onafwendbaar Mijn ringteen raakt de punt van de deur vol. Een pijnscheut schiet door me heen als door een kogel geraakt. Een kreet ontsnapt. Mijn handen grijpen naar mijn voet. Kringen verschijnen voor mijn ogen. Ik laat me vallen op de vloer. Mijn arme teentje gloeit en groeit en krijgt alle kleuren van de regenboog. Het is niet om aan te zien. Alleen diegenen die ooit eerder hun teen gestoten hebben, weten door welke helse pijnen ik heen ga. Het voelt als een keizersnee zonder verdoving. Ik vermoed met 112% dat mijn meelijwekkende teentje gebroken is. Eventueel is het gekneusd, hopelijk hoeft hij nog net niet geamputeerd te worden. Met veel ijs en twee pakjes paracetamol, ibuprofen en valium probeer ik de pijn onder controle te krijgen. Ik googel om te zien welke behandelmethoden er zijn voor gebroken tenen: GEEN! Men spalkt hooguit de teen vast aan een andere teen. Voor zoiets dufs hoef ik niet drie uur te gaan zitten wachten op de eerste hulp. Dat kan ik ook, beter zelfs! Ik spalk mijn tenen allemaal aan elkaar en doe er een extra stevig drukverband omheen. Om geen blijvende schade op te lopen, laat ik mijn voet drie weken hoog liggen en begin dan pas voorzichtig met hinken.
‘Zal ik krukken voor je regelen?’ vraagt mijn man. Ik snuif verachtend. Natuurlijk niet. Ben toch geen watje.
