Help ik heb een bril!

Om met de deur in huis te vallen: ik hou niet van brillen. Een bril zit in de weg, is altijd kwijt en breekt als je erop gaat zitten. Om die reden heb ik mijn hele leven alleen maar zonnebrillen gekocht van maximaal € 10,-. Maar omdat ik ook wat ouder word en het leesvermogen iets minder heb ik inmiddels een leesbrilletje aangeschaft +1, de beginner, het valt mee.

Alleen de laatste maanden heb ik ook last gekregen bij ver zien. De ondertiteling is wazig. Plaatsnamen op de verkeersborden kon ik vroeger sneller lezen, dit probleem werd verholpen door het navigatiesysteem, maar ergens merk ik mijn ogen sneller vermoeid raakten.

Ik begeef mij naar de lokale opticien voor een test. De stagiaire mag het apparaat bedienen. En ik leg haar mijn problematiek uit: ‘Ik kan geen diepte zien en heb twee onafhankelijk werkende ogen.’ Ze kijkt me wazig aan en schuift een machine voor mijn gezicht. Voor het ene oog houdt ze allerlei lenzen en glazen net zolang totdat ik tevreden ben, voor het tweede oog houdt ze maar een paar lenzen en glazen. Op mijn vraag waarom de ene kant korter getest wordt, antwoordt ze dat ze kribbig dat ze genoeg informatie heeft. Ze kijkt er zo nors bij dat ik vermoed dat ze óf zich zo moet concentreren om geen fouten te maken óf dat ze gewoon geen zin heeft vandaag. Na nog twee lenzen en glazen voor één oog, zegt ze dat dat het was en loodst me naar haar collega die me informeert over wat me mankeert. De gedistingeerde dame heeft opgestoken lichtbruine krulletjes, een behoorlijke dot make up, een enorm lijf wat ze in de te kleine kuipstoel drukt en ze heeft kleine witte haren op haar rok zitten. Aangezien ze niet overeen komen met de haren op haar hoofd, zullen ze wel van de kat zijn. 

Ik blijk voor verzicht + 1 te moeten hebben en voor lezen + 1.75.
  ‘Het handigst hiervoor zijn varifocale glazen. Deze zijn € 550,-, maar het montuur is in de aanbieding en is slechts een tientje.’
Mijn adem stopt bij de € 550,-. ‘Ja maar ik zie alles prima.’ mompel ik nog. Dat schijn ik volgens haar verkeerd te zien. Het blijkt dat ik denk dat ik goed kan zien, maar ik zou nog veel meer kunnen zien. Voordat ze me een bril aansmeert wil ik meer informatie hebben:  ‘Voor verzien is het toch – en niet +?’
  ‘Alles kan, mevrouw, alles kan. U kunt twee aparte brillen nemen, maar dat is onhandig. En het montuur is maar een tientje.’
Dat had ze net ook al gezegd, schijnbaar vermoedt ze dat ik naast blind, ook doof of vergeetachtig ben.
  ‘Maar ik lees prima met + 1.’
Nu lacht ze recht in mijn gezicht en zegt: ‘Dat kan niet. Zeker niet in bed.’
  ‘Het gaat prima en in bed lees ik niet.’ Daar slaap ik of ik doe dingen met mijn man, maar ja, jij zal wel met je 17 katten op bed liggen.
  ‘Maar tv kijken vanuit bed gaat niet.’
  ‘Nee dat klopt,’ beaam ik. Ze knikt met een blik van: Ik zei het je toch.
  ‘Ik heb namelijk geen tv in de slaapkamer.’ Yes ze is verbouwereerd en ze weet even niets te zeggen. Stond waarschijnlijk ook niet in het verkoopscript.
Ik geef aan er nog even over te willen denken. Dat is volgens haar niet het juiste uitgangspunt, ik heb echt een bril nodig en wel nu. Ze  raadt me aan alvast monturen te kijken, want de actie is nog drie dagen geldig.
  ‘En een tientje is toch heel voordelig.’
Ik hou mijn poot stijf en vertrek. De stagiaire zit achter de balie haar lunch op te eten, zegt geen gedag want ze heeft het te druk met haar telefoon.

Thuis google ik of het überhaupt kan of een mens voor verzien +1 heeft. Schijnbaar is dat mogelijk. Om toch een second opinion te hebben laat ik de volgende dag dezelfde test uitvoeren bij Hans Anders. Een vrolijke dame test beide ogen uitgebreid, want als je twee onafhankelijke ogen hebt, is het de vraag met welk oog je kijkt. Ze komt op iets andere resultaten uit en zegt dat ik absoluut niet aan een varifocale bril moet beginnen. Daar worden – in dit geval – mijn ogen lui van en binnen de kortste keren kan ik dan helemaal niet zonder bril. Dat is fijn, want diep in mijn hart wil ik niet aan de bril. Ze raadt me een bril voor verzien aan, maar ‘Die hoef je zeker niet de hele dag op hoor. Alleen als je moe gaat worden.’ En een leesbril op sterkte is fijn, maar dat is ‘je eigen keus.’
Bij haar zijn de brillen inclusief glazen in de aanbieding: €39,- Dat is wel een verschil met de € 550,- die me de dag ervoor aangesmeerd werd.

Ik heb dus nu een bril, hoe erg ik het vind,  ik schreef al in het begin: ik haat brillen. Ik gooi het maar op de leeftijd. Want hoewel ik zelf nog amper geloof dat ik 47 ben,  ben ik het wel degelijk. En ik word -gelukkig- steeds ouder. Geestelijk ben ik nog lang geen 47 en het is de vraag of ik dat ook ooit word. Ik heb zin om even kinderachtig binnen te lopen bij de opticien in het dorp met mijn bril op en het tasje van Hans Anders in mijn hand. Weet je wat? Ik ga het nu nog doen ook!