Ik ben niet in paniek over de vraag wat ik moet schrijven. Dat is mijn handtekening. Ook ben ik niet bang over waarin ik moet schrijven: in de paniekroman ‘Ben ik nou gek?’ Maar de vraag waar ik mee zit is waarmee ik moet signeren? In het kader dat alles imago is en waarmee je schrijft dat straal je uit, kan ik van mezelf niet met een simpele BIG-pen aankomen van vijftig cent. Dat staat te goedkoop. Een roze glitterpen van Hello Kitty acht ik niet professioneel.
Ouderwets of modern
Een prachtige, ouderwetse vulpen met een gouden penpunt heeft klasse. Het nadeel is dat de inkt goed moet drogen anders staat mijn handtekening in spiegelschrift op de andere bladzij. De moderne rollerball is geen optie. Waarom weet ik niet, maar deze mag mij niet. Zodra ik de dop van een rollerball afhaal, laat het zijn ongenoegen blijken door direct te gaan vlekken. Het maakt niet uit welk merk ik in handen heb.
Uitwisbaar grafiet
Persoonlijk schrijf ik graag met de klassieker: het eeuwenoude potlood. Een waardig en onderbelicht schrijfinstrument dat bij alle weersomstandigheden steevast werkt. Waarbij je met een streek harde en zachte lijnen door elkaar kan laten vloeien. Dit onvervalste staafje graniet is echter geen alternatief. Bij handtekening gemaakt met een potlood moet ik altijd denken aan mijn vriendin. Ooit zat zij als vierjarige de platencollectie van haar vader te bekijken. Op één album stonden vier lelijke krabbels. Om haar vader te plezieren maakte ze de hoes schoon. Driftig, met haar tong uit haar mond, gumde ze de kostbaren namen van de Rolling Stones weg. Haar vader was niet gecharmeerd van de actie.
Nu wil ik me niet vergelijken met Mick Jagger, maar het gaat om het gevaar van het potlood. Dan ga ik toch maar voor de suffe, maar vertrouwde ballpoint.
Langskomen?
De signeersessie is op zaterdag 10 februari bij boekhandel De Kler in Voorschoten van 14.00 tot 16.00 uur.