Iedere familie heeft zijn trekjes. Het ene gezin is muzikaal, bij de andere is iedereen sportief en enkele families zijn er trots op ze kunnen drinken zonder lam te worden. De Oudshoorns, ik zal er maar rond voor uit komen, zijn keien in knoeien. Mijn vader was een absolute topknoeier, gespecialiseerd in soepen en sauzen. Ik versta de kunst om uit al half lege glazen toch nog te morsen. Mijn zus kan creatief decoreren met curry’s rondom haar bord en mijn broer knoeit en verspilt alles, behalve bier.
Vanaf jongs af aan, zijn we bewust van onze handicap en hebben we ons erbij neergelegd. De schaamte is inmiddels ook voorbij. En als wij eens gezellig bij elkaar zitten en tomatensoep gaan eten, kijken we elkaar niet eens meer vreemd aan als ons hullen in oude overalls en schorten.
Laatst kreeg ik de vraag: ‘Wat doe je als je uitgenodigd wordt bij de koninklijke familie?’ Ik antwoordde, terwijl ik mijn zoon leerde hoe je gemorste vla weer met je lepeltje bij elkaar schraapt, dat ik vermoed dat koning Willem Alexander een gast niet in verlegenheid wil brengen en om de sfeer luchtig te houden hij expres iets uit zijn bord kiepert.
Knoeien heeft als enige nadeel meer was, maar dat is ook het enige. Daarna is het schoon en het leed weer geleden. We zijn er van bewust dat het lopen met vier glazen in je hand vragen is om extra was. Dat beseffen de Oudshoorns dondersgoed en doen dus geen dingen die ze niet kunnen. De aangetrouwde partners zien de knoeiboel met lede ogen aan. Ze weten onderhand dat ergeren geen zin heeft.
De aangetrouwde familie heeft zijn eigen tics. Mijn zwager wil zo graag verlichting in zijn tuin die de grootte heeft van een postzegel dat er inmiddels 28 (!) stopcontacten zijn. De tuin ligt hierdoor al jaren overhoop en aangenaam zitten is onmogelijk. Mijn man liet in onze badkamer een deodorant uit zijn hand vallen waardoor er nu al een barst zit in onze gloednieuwe spiegel en een scherf af is van onze twee maanden jonge wasbak. Dat zou een Oudshoorn nou nooit lukken.
