Op 16 maart geef ik een lezing op de landelijke dag voor mensen met een bipolaire stoornis. Het thema dit keer is zwangerschap. En aangezien ik paniekaanvallen had, in een enorme dip zat en een postnatale depressie kreeg ben ik uitgenodigd om mijn verhaal en mijn boek ‘Ben ik nou gek?‘ te vertegenwoordigen. Natuurlijk ben ik gevleid dat ik gevraagd ben, maar toch… Ik vind het doodeng. Waarom?
Waarom?
Dat is de eeuwige hamvraag als je last hebt van paniekaanvallen. Waarom? Het is nog wel een lezing over mijn eigen boek. Een onderwerp dat me zeer bekend is. Ik zou in de stress moeten schieten als ik een lezing moest houden over geometry of de eetgewoontes van de vroege bewoners in west Australië. Daar weet ik namelijk niets van. Maar over mijn eigen boek. Dat moet niet moeilijk zijn.
Misselijk
Wat is dan het probleem? Tja, dat zijn er meerdere. Ten eerste sta ik voor zo’n 150 man. Wees reëel dat zijn er veel. En de bekende reactie om ze naakt voor te stellen, bekoort me niet. Het spijt me om te zeggen, maar de meeste mensen raken hun ‘perfecte’ lichaam na hun 20e kwijt. En bij de gedachte om een lezing te houden voor vadsige buiken en hangende tieten, komt een licht misselijkheidsgevoel opzetten.
Stempel
Het tweede punt wat me angst aanjaagt, is het openlijk spreken over een pijnlijk onderwerp. Hoewel ik een heel boek heb geschreven en in diverse kranten heb gestaan, is het niet makkelijk. En de medemens oordeelt graag en heeft zijn stempel voor op je voorhoofd met daarop: ‘die is gek’ al klaarliggen. En aangezien ik niet eens een schriftelijke cursus ‘spreken in het openbaar’ heb gedaan, ben ik geen bezadigd spreker.
Verstand
Ten derde ben ik op de bijeenkomst voor mensen met een bipolaire stoornis. Daar heb ik geen verstand van. Vervolgens sta ik tussen sprekers die ‘ergens’ verstand van hebben. Doktoren die veel weten over de ziekte, farmaceuten over het gebruik en reacties van medicijnen en dan ik: als belijder, als patiënt.
Paniekaanvallen
Het thema is depressie en zwangerschap in combinatie met de klachten die de genodigden al hebben. Nu heb ik geen bipolaire stoornis, maar ik kan ze alvast voorbereiden op de postnatale depressie die ze waarschijnlijk gaan krijgen. Een vrouw die eerder psychische klachten had, heeft een verhoogde kans op een depressie na de komst van een baby.
Nu heb ik een vette postnatale depressie gehad, samen met een enorme dip. Die zijn gelukkig over. Maar het meeste verstand heb ik – helaas- van paniekaanvallen. Op mijn website staan zelfs tips hoe je eraf kan komen. Maar ja, net als iedereen die er last van heeft, weet: in het heetst van de strijd, werkt weinig.
Misschien toch maar de mens toch maar bloot voorstellen.
De eerste hoofdstukken lezen van mijn boek? Dat kan.
Delen? Graag!