Voor de liefhebber nog een passage uit mijn boek. De hoofdpersoon (mijn alter ego) is net aangekomen in het psychiatrisch ziekenhuis en ze kijkt verbaasd naar de keukenkastjes waarop allemaal slotjes zitten.
Een man moet me naar de keuken hebben zien staren, want hij antwoordt: ‘Daarachter liggen messen en andere kookvoorwerpen. Als we een kookworkshop hebben worden ze door een verpleegkundige open gemaakt.’ Ik heb me nooit gerealiseerd dat een keuken zo gevaarlijk is voor de mensheid. Een mes snap ik wel, daar wordt menig moord mee gepleegd. Maar wat is er dan nog meer gevaarlijk? Een mixer? Zou hier echt iemand zitten die de deeghaken aankoppelt, de stekker in het stopcontact steekt en dan op een willekeurige slachtoffers oor zet, waardoor de hersenen gaan draaien? Dat verzin je toch niet? Nou ja ik kan het verzinnen, dus misschien iemand anders ook. Ik kijk benauwd om me heen. Ik hoop dat de deegroller voor het geven van ferme meppen, het tosti-ijzer voor het verbranden van handen of voeten en de rasp voor het schrapen langs je rug ook achter slot en grendel staan. Iedereen hier kan een potentiële moordenaar zijn als de medicatie niet goed is toegediend. Ik zucht een paar keer diep en bekijk de woonkamer. De binnenhuisarchitect heeft gepoogd er iets huiselijks van te maken, maar dat is niet goed gelukt. De mensen die er lopen, drukken ook de sfeer. Mijn man en ik moeten even bijkomen van alle perikelen en gaan zitten op de bank.
Een vrouw met bonte kledij die zo te zien een paniekaanval had gekregen toen ze haar make-up aanbracht, komt op mij af en zegt: ‘Je zit tegen mijn kussen aan.’
Ik geef het kussen aan de indiaan en ze gaat op een bank zitten en wiegt het kussen als een baby in haar armen. Een dame van middelbare leeftijd, die geheel in het paars is gekleed loopt op de kussenhoudende indiaan af en zegt: ‘Je zit op mijn plekje’. Wat gebeurt hier?
Ik kijk Mark aan en sis: ‘Ik wil hier weg’.