In het herfstnummer van het PlusMinus magazine – leven met bipolariteit heeft het boek ‘Ben ik nou gek?’ geresenceert. Het magazine is niet in de winkel te koop, maar wordt toegezonden aan de ruim 2600 leden.
Recensie door Yvonne Jager PlusMinus magazine:
Naast de humor, die zo een verschikkelijke ervaring voor de lezer leesbaar houdt, vind ik de vondst om haar afwijkende gedachtewereld in cursief af te drukken heel grappig. Het herinnert mij er aan dat je – eenmaal belandt – in de hulpverlening sommige dingen instinctief niet zegt omdat ze anders tegen je gebruikt kunnen worden.
‘Iets’
Ikheb zelf geen kinderen, maar het lijkt me vreselijk als je zo over je nieuw geboren zoon denkt en er letterlijk op dat moment geen binding mee hebt. Dat je het niet als je kind herkent en het maar liever weggeeft of zelfs nog wel erger denkt. Hoe ontheemd moet je je dan in je eigen geest voelen als je kind tot een ‘iets’ geworden is?
Paniekaanvallen
Ik herken de paniekaanvallen. Volle boodschappenkarren laten staan. Niet langs ijzeren hekken willen lopen, omdat dan de bliksem inslaat, terwijl er geen onweersbuitje te vinden is. En vooral ook die eigen gedachten, dat je denkt gek te worden. Dat er iets in je hoofd vreselijk mis moet zijn.
Ondersteuning
Heel mooi vond ik ook om te lezen hoe haar man haar op allerlei manieren probeert te ondersteunen. Want ook voor hem moet deze periode een nachtmerrie geweest zijn net zoals voor haar. Hoe belangrijk is het dus: steun in je eigen sociale wereld te vinden, als wanneer je zoiets moeilijks meemaakt als die vreselijke paniekaanvallen.
Gepaste afstand
Ook haar gepaste afstand tot de psychiatrie en hulpverlening is goed te voelen. En de humor die ze daarbij gebruikt om zich binnen de instelling te handhaven. Ook in mijn situatie werd wel eens gevraagd wie zijn hier de patiënten en wie de verplegers. Tja, dat lijnte is natuurlijk flinterdun. Voor je het weet kan jij zelf zoiets krijgen en dan zit je plotseling in één of andere instelling. Gezondheid is maar broos.
Later
Fijn is het ook om haar laatste hoofdstuk ‘Later’ te leze, waar we als lezer meekrijgen dat zij nu, met haar driejarige zoontje gelukkig is geworden en van hem kan houden. Een lange, pijnlijke, verwarrende weg voor haar om dat wat in de buitenwereld zo normaal lijkt, pas na zeer lange tijd te kunnen voelen.
